Έχει πραγματοποιήσει ατομική έκθεση στο Πολιτιστικό Κέντρο Παλαιού Φαλήρου “ΦΛΟΙΣΒΟΣ” το Νοέμβρη του 2010, με θέμα «Μοτίβα και Αντίκες».
Επίσης έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Ενδεικτικά αναφέρονται εκθέσεις στη Factory Gallery του Bolton ("28 - Bolton Art degree show"), στην Τεχνόπολη του δήμου της Αθήνας ("ΕΚΠΛΗΞΗ ΙΙ" ARTA-Z 2009 και 2010), στη Biennale ("Heaven"), στο Δημαρχείο Π. Φαλήρου ("Γυναίκες", "Διαδρομές 2007"), στην Πινακοθήκη Πειραιά ("Διαδρομές 2007"), στη Γαλλική Σχολή Πειραιά Jeanne d'Arc ("Διαδρομές 2006") και στο Πολιτιστικό Κέντρο Π. Φαλήρου.
Για τη δουλειά της έχει διακριθεί με το Α’ Βραβείο του ΚΘ Πανελλήνιου Διαγωνισμού Εικαστικών τεχνών του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» και με Δίπλωμα «Τιμής Ένεκεν» από το Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών.
Είναι μέλος της Ομάδας Εικαστικών FOCUS και της Ομάδας Καλλιτεχνών Π. Φαλήρου.
είπαν για την Αμπελία
Η ζωγράφος Αμπελία Δασκαλάκη έχει να επιδείξει μια ενδιαφέρουσα ζωγραφική γλώσσα. Διακρίνεται για την ποιητική της φωνή, την ειλικρίνεια, το προσωπικό χαρακτήρα των αναζητήσεών της και την εκφραστική δύναμη των εικαστικών της μορφών.
Ο τίτλος της έκθεσης, παραπέμπει στην έννοια του μοτίβου, το οποίο ως θέμα ενδεχομένως να συνδέεται βιωματικά με προσφιλείς γυναικείες ενασχολήσεις (κεντήματα, ύφανση, κ.ά.). Ουσιαστικά όμως η καλλιτέχνις εισαγάγει το θεατή στο βασικό ερώτημα που φαίνεται να την απασχολεί: Ποιο ακριβώς είναι το περιεχόμενο του μοτίβου; Το μοτίβο είναι ένα απλό σχηματοποιημένο θέμα, που παραπέμπει σε κάτι (ιδέα, πρόσωπο, αντικείμενο, ή αφηρημένη κατάσταση) και επαναλαμβάνεται αυτούσιο ή παραλλαγμένο σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία μέσα σε ένα έργο.
Η Δασκαλάκη στρέφει ερωτηματικά τη ματιά της στο μοτίβο, όμως είναι φανερό ότι δεν αντιγράφει ή επαναλαμβάνει αυτούσιο το σχέδιό του, αλλά το επεξεργάζεται και το μεταπλάθει, δημιουργώντας ένα ΑΛΛΟ πράγμα, που αποκαλύπτει αθέατες όψεις και αλήθειες της πραγματικότητας. Εκκαλύπτει το μοτίβο, χρησιμοποιώντας την έκφραση του Levinas, το φωτίζει με τη μορφή, του βρίσκει μία θέση μέσα στο όλο, αντιλαμβανόμενη τη λειτουργία του και την ομορφιά του. Το σχέδιο που προκύπτει, το νέο μοτίβο, αποτελεί ένα σύστημα έκφρασης, το οποίο είναι μάλλον μία μορφή γλώσσας, η οποία έχει τα δικά της βιωματικά, ελλειπτικά και υπαινικτικά στοιχεία. Η «γλώσσα» αυτή εκφράζει έναν κόσμο σημειακά ερμητικό, κωδικοποιημένο και κλειστό στον εαυτό του, που διακρίνεται από μια «ακατάβλητη αδιαφάνεια», κατά την έκφραση του Ricoeur.
Συντακτικά, το νέο «γλωσσικό» σύστημα-μοτίβο δεν προσδιορίζεται μόνο από τάξη, συμμετρία ή χρωματική αρμονία, αλλά και από ποιοτικά και υλικά γνωρίσματα, που οφείλονται στην ποικιλία και την διαφορετικότητα των μορφοπλαστικών υλικών τής σύνταξης (καρφίτσες, πολύχρωμες κορδέλες, χάντρες, κεντήματα, υφάσματα κ.ά.).
Στο πεδίο της καλολογίας η Δασκαλάκη μας εισάγει στη «συμπλοκή -διαμάχη» ανάμεσα στην αισθητή όψη και το νόημα, που είναι το αποτέλεσμα της ετερότητας μεταξύ αισθητής και νοητής ομορφιάς αντίστοιχα.
Το μοτίβο προτείνεται από τη καλλιτέχνιδα ως ένα «μάθημα αισθητικής», με την έννοια ότι αυτό συνιστά μια αγωγή της συναισθηματικότητας και της πνευματικότητας του ανθρώπου και λειτουργεί για τους θεατές ως μέθοδος όξυνσης της ικανότητας τους να συλλαμβάνουν, να αισθάνονται και να κατανοούν το ωραίο όχι με βάση τη λογική αλλά με βάση το συναίσθημα.
Η Δασκαλάκη με τη γνησιότητα και την αμεσότητα της εκφραστικής της γλώσσας επαναδιατυπώνει με το δικό της ιδιαίτερο εικαστικό τρόπο τα λόγια του Cassirer: «Η τέχνη δεν είναι απλή αναπαράσταση μιας έτοιμης και δεδομένης πραγματικότητας. Δεν είναι μίμηση, αλλά ανακάλυψη της πραγματικότητας».
